Нависанда: Аҳмад Сиём Рауфӣ
Таҳия: Ҳувайдои Абдуллоҳ
Имом Шофеъӣ, ки вайро “Носирулҳадис” ва муҷаддиди қарни саввум меноманд, номаш Муҳаммад писари Идрис писари Аббос писари Усмон писари Шофеъ писари Соиб, ки охири насабаш ба Абдулмутталиб писари Маноф мерасад ва кунияаш Абуабдуллоҳ аст.
Ӯ саввумин имоми аҳли суннат ва ҷамоат мебошад. Дар шаҳри Ғазза воқеъ дар Фаластин ба дунё омадааст. Тавре дар унвони матлаб гуфтем, ин ҷо чанде аз суханони ин марди бузургворро ба шумо нақл мекунем.
Имом Шофеъӣ мефармояд: “Пеш аз он ки сарпарастии хонаводаро ӯҳдадор шавед, фиқҳ биёмӯзед. Зеро дар бузургӣ омӯзиши он бароятон душвор хоҳад буд. Касе ки дунёро бихоҳад ба илм ниёз дорад ва касе ки хоҳони қиёмат бошад, боз ба илм ниёзманд аст. Зиннати донишмандон тавфиқ аст ва ороишашон ҳусни хулқ ва зебоияшон ҷавонмардӣ.”
Ӯ меафзояд: “Фақри доноён ихтиёрист, вале фақри нодонон изтирорӣ мебошад. Касе ки шаҳвати дунё бар вай ғолиб бошад, бардаи дунёдорон хоҳад буд. Он ки бо ту некӣ кунад, эътимодро ҷалб хоҳад кард ва он ки бадӣ намояд, пайвандашро бо шумо қатъ менамояд.”
Дар бораи насиҳат, чунин мегуяд: “Касе ки дӯсташро пинҳонӣ насиҳат кунад, ба эҳтиромаш меафзояд ва агар дар ҳузури дигарон вайро андарз гӯяд, муҷиботи расвоияшро фароҳам менамояд. Ҳамнишинӣ бо касе ки аз ору нанг боке надошта бошад, сабаби расвоӣ дар рӯзи қиёмат хоҳад буд.”
Дар мавриди озодӣ ва озода будан, Имом Шофеъӣ мефармояд: “Худованд туро озод офарида, бикуш то ҳамчунон ки офарида шудаӣ, озод бошӣ.”
Инчунин, мегуяд: “Агар қозӣ фурӯтан набошад, дузд аст. Касби илм бартар аз намози нофила. Ҳама дӯсту душман доранд, пас ту бо аҳли тоати Худо бош.”
Оё олуфта будан дар инсон таъсир дорад? Ӯ бар ин бовараст, ки ҳар ки ҷомаи вай покиза бошад, ғамаш андак шавад ва ҳар киро бӯйи хуш бувад, ақлаш зиёд гардад.
