Ирсолкунанда: Ардашер
07.04.2012, 01.00
Вожаи «демократия» – ҳукми мардум
Далелҳо аз Қуръон
Демократияи мухолифи дини Ислом аст
Асоси назарияи ин дини ботил
Хулоса
Вожаи «демократия» – ҳукми мардум
Бояд пеш аз баҳс дар масъала маънои демократро бишносем то дар гирди найрангҳои дуруғини ҳуқуқи башар ва демократия наафтем. Калимаи демократия дар асл калимаи юнонӣ буда, иборат аст аз 2 калима (димос) яъне мардум ва (кротус) ҳукм ва ё ғалаба. Аз ин маълум мешавад, ки демократия ҳокимияти халқ мебошад, яъне дар эҷод намудани қонунҳо дар муомилот ва дар тамоми кору бор ҳакки мардум аст. Ва низ риояи мардум ба дасти ҳамин қонун аст.
Далелҳо аз Қуръон
Пас маълум шуд ки ин низоми тоғутӣ мебошад, зеро ҳукм ва файсала ҳама азони Аллоҳ аст ва ҳеҷ якеро ҳақ нест дар ҳукм ва файсала намудан. Аллоҳ ҳукмро ба худаш хос намудааст, тавре, ки аз далелҳои зер равшан мегардад ба шарҳи уламо.
مَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ
Дар ҳар чӣ ихтилоф мекунед, ҳукмаш ба суи Аллоҳ аст. (сураи Шуро ояи 10)
Шайхул муфассирин Имом Табарӣ дар тафсири ин оят мефармояд:
يقول تعالى ذكره: وما اختلفتم أيها الناس فيه من شيء فتنازعتم بينكم، فحكمه إلى الله. يقول: فإن الله هو الذي يقضي بينكم ويفصل فيه الحكم.كما حدثني محمد بن عمرو، قال: ثنا أبو عاصم، قال: ثنا عيسى; وحدثني الحارث، قال: ثنا الحسن، قال: ثنا ورقاء جميعا، عن ابن أبي نجيح، عن مجاهد، في قوله:( وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ) قال ابن عمرو في حديثه: فهو يحكم فيه، .
Аллоҳ таъоло мефармояд, дар ҳар он чи Шумо ихтилоф кардед эй мардум пас ҳукм ва файсала намудани у ба суи Аллоҳ мебошад. Зеро яқинан ҳамон зоти Аллоҳ аст ки миёни Шумо қазоват ва файсала мекунад. (Сипас Имом Табарӣ ба санади худаш аз Имом Муҷоҳид нақл мекунад). Яъне Аллоҳ файсала мекунад дар ҳамон чиз.
Ва низ Аллоҳ таъоло мефармояд:
إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ
Ҳукм азони Аллоҳ аст. (сураи Юсуф ояи 40).
Низ дар тафсири ин оят Имом Табарӣ мефармояд:
ولا يجعل الله في قضائه ، وحكمه في خلقه أحدا سواه شريكا، بل هو المنفرد بالحكم والقضاء فيهم، وتدبيرهم وتصريفهم فيما شاء وأحبّ.طبری .
Аллоҳ таъоло қазоват ва ҳукмро ба ҷуз худаш ҳеҷ касе аз бандагонашро соҳиб намегардонад, яъне шарик бар худаш. Балки у танҳо аз файсалакунанда миёни мардум ва тадбиру тасарруф ҳама ба дасти уст тавре, ки мехоҳад ва дуст медорад. Ва низ мефармояд Аллоҳ таъоло:
وَاللَّهُ يَحْكُمُ لَا مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ
Аллоҳ ҳукм мекунад ва ҳеҷ чиз ҳукми Ӯро рад намекунад.(сураи Раъд ояи 41 ).
Ибни Ҷавзӣ(р) дар тавфсири ин оят мефармояд:
قال ابن قتيبة : لا يتعقَّبه أحد بتغيير ولا نقص .( زاد المسیر
Ибни Қтайба (р) фармуд: Яъне ҳеҷ кас ҳукми уро рад карда наметавонад ба табдил ва на ба камбудӣ. (тафсри Зодул масир).
Ва низ Аллоҳ таъоло мефармояд.:
وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ
Миёнашон мувофиқи он чӣ Аллоҳ нозил кардааст, ҳукм кун ва аз хостҳошон пайравӣ макун ва аз онҳо бипарҳез, ки мабодо бифиребандат, то аз баъзе аз чизҳое, ки Аллоҳ бар ту нозил кардааст, рӯй гардонӣ. (сураи Моида ояи 49).
Ва низ Аллоҳ таъоло мефармояд:
أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ
Огоҳ бошед, ки Ӯ рост офаринишу фармонравоӣ. Аллоҳ, он Парвардигори ҷаҳониён, бағоят бузург аст! (сураи Аъроф ояи 54).
Ва низ Аллоҳ таъоло мефармояд:
فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
Пас ҳар кас, ки ба тоғут кофир шавад ва ба Аллоҳ имон оварад, ба чунон риштаи устуворе чанг зада, ки канданиаш набошад. Аллоҳ шунаво ва доност! (сураи Бақара ояи 256).
Демократия мухолифи дини Ислом аст
Пас аз гуфтаҳои Аллоҳо маълум шуд, ки демократия дини куфрӣ аст ва комилан мухолифи Ислом мебошад. Зеро Аллоҳ мо ва Шуморо амр мекунад, ки ибодати худ ва ҳукму файсалаи худро ба суи Ӯ хос гардонем.
Аммо демократия амр мекунад, ки то ибодат ва ҳукуму қазовати худро барои у бигардонем. Тавре, ки бар ҳар оқил ва мушоҳида кунанда маълум аст, ки имруз демократия ҳукм ва қазоват мекунад миёни мардум дар муомилот ва дар тамоми корҳо.
Демократия як қонуни сохташуда аз ҷониби насоро дар муқобила ва мухолифати дини Ислом мебошад. Ва ҳар ки ин қонуни сохташудаи насороро қабул кунад, бе шак кофир аст. Тавре, ки Аллоҳ таъоло мефармод:
وَمَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلَامِ دِينًا فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الْآَخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ
Ва ҳар кас, ки дине ҷуз ислом ихтиёр кунад, аз ӯ пазируфта нахоҳад шуд ва дар охират аз зиёндидагон хоҳад буд. (сураи Оли Имрон ояи 85).
Ва низ дар дигар ҷои Қурон мефармояд:
إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ
Албатта, дин дар назди Аллоҳ дини ислом аст. (сураи Оли Имрон ояи 19).
Асоси назарияи ин дини ботил
Гуё мардум зиндагони мекарданд дар ҳаёти фитратиашон ба ҷуз аз низом ва ё давлату муассисае, ки муомилот ва корҳои онҳоро низом ва риоя намояд. Сипас мардум ниёзманд шуданд ба суи як низом ва ё давлати ҳокиме, ки то муомилот ва корҳояшонро ба танзим дароварда роия намояд.
Бинобар ин, низоми палид ва ботилро эҷод намудаанд. Бе шак ин низом куфр ва ширк ва гумроҳӣ аст. Ва томоман бо Ислом мухолиф ва муқобил аст.
Дар куҷо омадааст, ки Аллоҳ таъоло мардумро ҳамин тур офарида бошад, бидуни низом ва ё дини роҳнамо то муомилот ва корҳояшонро танзим карда риоя намояд. Балки Аллоҳ таъоло аз аввал ки Одам (алайҳисаломро) офарид ва барои ӯ низом ва дине муқаррар намуд. Ва ба ҳамин тартиб то ба охирин Пайомбар Муҳаммад(с). Читавре, ки Аллоҳ таъоло мефармояд:
وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اُعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ
Ба миёни ҳар миллате паёмбаре фиристодем, ки Аллоҳро бипарастед ва аз тоғут дурӣ ҷӯед. (сураи Наҳл ояи 36).
Ва низ дар дигар ҷо мефармояд:
وَإِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِيهَا نَذِيرٌ
Ҳеҷ миллате нест, ки ба миёнашон бимдиҳандае наомада бошад! (сураи Фотир ояи 24).
Ва низ мефармояд:
تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ الْغَيْظِ كُلَّمَا أُلْقِيَ فِيهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ
قَالُوا بَلَى قَدْ جَاءَنَا نَذِيرٌ فَكَذَّبْنَا وَقُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ كَبِيرٍ
Наздик аст, ки аз хашм пора-пора шавад. Ва чун гурӯҳеро дар он (афкананд, нигаҳбононаш гӯяндашон: «Оё шуморо бимдиҳандае наёмад?» Гӯянд: «Чаро, бимдиҳанда омад, вале ӯро дурӯғ баровардем ва гуфтем; «Аллоҳ ҳеҷ чиз нозил накардааст, шумо дар гумроҳии бузурге ҳастед!»(сураи Мулк ояи 8-9).
Хулоса
Пас аз ин оятҳои Қурони маълум шуд, ки Аллоҳ таъоло барои тамоми қавмҳо ва миллатҳо роҳнамо ва низому дини ҳоким фиристодааст, то мардум зиндагонии худро дар зери ӯ ба сар баранд.
Ва ҳамин андоза далоил барои ҳар мусалмони инсофдор кофӣ аст, то ҳақро қабул намояд ва агар дар ин масъала як далел бошад, кофӣ аст барои мусалмон. Боз ҳам инҷо далелҳои бисёр аст, чи тавре, ки дидед.
Давом дорад…
