Кудак ҳануз намедонист ки мехоҳад биравад ё не, боз рӯ ба суи худованд карду гӯфт: худоё ман дар ин ҷо коре намекунам, мушкиле надорам, коре ба ҷуз хандидан ва овоз хондан надорам ва инҳо барои шодии ман кофӣ ҳастанд.
Ҳотифе аз ҷониби худованд ба ӯ гӯфт: фариштаи ту бароят овоз хоҳад хонд ва ба рӯи ту лабханд хоҳад зад. Тавре ки ту ишқи ӯро эҳсос хоҳӣ кард ва шод хоҳӣ шуд.
Кудак бо нигаронӣ пурсид: эй худоҷони меҳрубон ман читавр метавонам бифаҳмам онҳо чӣ мегӯянд вақте ман забони онҳоро намедонам?
Дубора садои латифи ҳотифи ғайб гӯши ӯро навозиш карду фармуд: фариштаи ту зеботарин ва ширинтарин вожаҳоеро ки мумкин аст бишнавӣ дар гуши ту замзама хоҳад кард ва бо сабру бурдборӣ ба ту ёд хоҳад дод, ки чигуна суҳбат кунӣ.
Кудак бо нороҳатӣ идома дод: вақте бихоҳам бо ту суҳбат кунам чикор кунам? Аз онҷо чигуна бо ту суҳбат кунам?
Посух шунид ки, фариштаат дастҳоятро дар канори ҳамдигар қарор дода ба ту ёд медиҳад ки чигуна дуо кунӣ ва бо ман сухан бигӯӣ.
Кӯдак сарашро поин андохту пурсид: шунидам дар замин инсонҳои баде ҳам зиндагӣ мекунанд, кӣ маро аз онҳо муҳофизат мекунад?
Фариштаат аз ту нигаҳдорӣ хоҳад кард, ҳатто агар ба қимати ҷони худаш бошад.
Кудак даст бардошт ва пурсид: худоё агар қарор аст биравам пас номи фариштаам чист?
Ҷавоб шунид ки номи фариштаат аҳамият надорад ба соддагӣ метавонӣ ӯро модар садо кунӣ.
Оре, номи ин фариштаи заминӣ модар аст. Фариштае ки худованд барои нигаҳдорӣ ва муҳофизати кӯдакон интихоб кардааст.
Аммо ончи муҳим аст ин аст ки оё ин фариштагони заминӣ ҳамеша ба вазифаҳои худ дуруст амал мекунанд? Пас ҳар як зан ё модар аз худ бипурсад ки ба ин вазифаи ҳассоси худ чиқадар амал карда аст.
Оё то ҳол дар бораи худо ва меҳрубонии ӯ бо фарзандатон сухан гуфтаед?
Оё ба фарзандатон омӯхтаед ки чигуна бо худояш сухан бигӯяд?
Оё дар бораи амру фармонҳои худованд ба фарзандатон чизе гуфтаед?
Оё аз ишқу меҳрубонӣ ва неъматҳои парвардигораш ба ӯ чизе гӯфтаед?
Дар зеҳни фарзандонатон Аз худованд мавҷуди тарснок ва хашмгин насозед, балки коре кунед ки фарзандатон ошиқи худо бошад ва ӯро беҳтарин дӯсти худ бидонад.
Аммо шумо эй касоне ки аз ин фариштаи замини бениёз гаштаед, оё ҳаққи ӯро ба ҷо овардаед?
Оё як шаби бехобии ӯро ҷуброн кардаед?
Оё як рӯзи нигаронии ӯро барои бемориатон ҷуброн кардаед?
Оё баҳои як зарра муҳаббати ӯро пардохт кардаед?
Оё посухи аллаҳои ошиқонаи нимашабии ӯро додаед?
Оё посухи он ишқеро ки хуни шурро ба шири ширин табдил кард, то шумо нуши ҷон кунед, метавонед бидиҳед?
Агар ба ин гуфтаҳо фикр кунем пай мебарем, ки ҳеҷ гоҳ наметавонем ҷавоби онҳама заҳмату меҳнати ин фариштаи заминиро бидиҳем. Мо аз ҷуброни заҳматҳои ошиқонаи ин фариштаи илоҳӣ оҷизем. Боз ҳам ишқи ин фаришта аст, ки моро аз азоби виҷдонамон мераҳонад. Агар мо бо камтарин кори хуби худ лаҳзае хотири ӯро шод гардонем, исми ӯро ошиқона садо бизанем, ва аз ӯ оҷизона талаби дуо кунем, боз ҳам шоҳиди табассуми зебо ва дуоҳои ошиқонаи ӯ дар ҳаққи худамон хоҳем буд.
Қаюмов Бобоҷон
