П. Сипеҳр, хонандаи сомонаи “nahzat.tj”
Дуруд ба хонандаи гиромӣ!
Ин мақола «71 пешниҳод барои бонувон дар муҳаббат», ба андешаи ман барои ҷомеаи имрӯзаи мо хеле муфид аст. Дар мақола муаллиф кушидааст то беҳтарин сифатҳои занро дар муносибат бо шавҳари хеш ҷамъоварӣ намояд ва ба ҷавондухтарони тоҷик дустдошта будан ва ҳофизи оилаи хеш гаштанро омузонад.
Бисёри оилаҳои ҷавон имрӯз бо сабаби набудани ин гуна идеология дучори сангиниву мушкилиҳо мегарданд ва ин гуна мақолаҳо сабаб мешаванд, то ҷавондухтарони мо гулшани оилаи худро доимо афрухта нигоҳ доранду оилаи худро мустаҳкам намоянд.
Аммо афрузандаи гулшани оила танҳо зан нест. Дар инҷо саҳми мард аз саҳми зан ҳам зиёдтар аст. Мард ҳамчу сардори оила барои афрухтан ва афрухта нигоҳ доштани ин гулшан муҳити заруриро бояд омода созад.
Мутассифона, имруз дар ҷомеаи мо ҷавононе зиёданд, ки дар симои зани худ танҳо хизматгорро мебинанд. Яъне зан барои онҳо танҳо воситаи бароварда кардани ҳоҷати шахсии худ гашта аст.
Хушбахтии оилавиро танҳо бо меҳру муҳаббати дутарафа метавон ба даст овард. Ҳар ҷавоне дар орзуи пайдо намудани ҳамсафари хеш аст ва ҳар ҷавоне, хоҳ духтар бошаду хоҳ писар, дар орзуи он ҳамсафарест, ки бо ӯ хушбахт бошад. Яъне ҳар яки мо танҳо хушбахтиро мехоҳем, аммо дар байн ғуруре ҳаст, ки мардро водор менамояд то аз зани худ ғулом созад. Маҳз ана ҳамин муносибат боиси ҳамаи мушкилиҳо мешавад.
Аммо марди боақлу хирад зани худро дар баробари худ мақом мегузораду боз дар ҳамин сурат оиларо сардорӣ менамояд. Зан танҳо дар сурати донистани он, ки дар оила шахси зарурӣ аст, барои пойдориву хушбахтии оила масъулияти комил эҳсос менамояд. Ба ин хотир мард бояд муҳим будани занро дар оила ба ӯ нишон диҳад. Чун муҳимтарин орзуи ҳар ҷавон оиладоршавӣ ва хушбахтии оила аст.
Зану шавҳар барои ҳамдигар дар зиндагӣ шахсони наздиктарин мешаванд, зеро онҳо тасмим мегиранд, то ҳаёти худро бо ҳам паси сар намоянд. Ва дар ин сурат муносибати дурушт бо шахси наздиктарини хеш, сарфи назар аз фикри зан дар қабули қарори оилавие, бетаваҷҷӯҳӣ нисбати ҳамсари хеш ва ин гуна рафторҳо танҳо аз руи беақлистанд.
Агар мехоҳем, ки зани мо ончуноне, ки мақолаи дар боло зикршуда нишон медиҳад, рафтор намояд, пас мо ҳам, мардҳо дар навбати хеш бояд рафтори мутаносиб ба он дошта бошем. Ҳамаи занҳо ниёз ба меҳру муҳаббат ва ниёз ба таваҷҷӯҳ доранд.
Вазифаи асосии мард таъмин кардани ин муҳаббату таваҷҷӯҳи зарурӣ мебошад. Мард бояд барои будан бо зани хеш вақти зиёдтаре ҷудо намояд. Ҳангоми ба хона омадан бо табассуму ширинсуханӣ табъи занро болида гардонад. Уро навозишу меҳрубонӣ кунад. Бо ӯ дар бораи масъалаҳои зиндагӣ суҳбату машварат намояд. Доимо ишку муҳаббати худро нисбати зан нишон дода истад. Ончуноне кунад, ки зан худро дустдошта эҳсос намояд. Ҳангоми ба ҷое рафтан зуд – зуд занг зада нишон диҳад, ки дар фикраш ҳаст. Замони баргаштан барояш чизе орад, ки боиси хушнудии зан гардад.
Дар сурати доштани чунин сифатҳо, фикр мекунам, зани мо ҳам мувофиқ ба сифатҳои боло рафтор хоҳад кард ва он вақт биҳиштро дар хонаи хеш хоҳем дид.
Дар охир гуфтаниам, ки баъзан мешавад, ки як тараф ин сифатҳоро доросту тарафи дигар онҳоро қадр намекунад ва мухолифи ин сифатҳо рафтор мекунад, чун дар бисёри мавридҳо инсон ба қадри он чизе, ки фаровон аст намерасад.
Барои ҳамин, ҷавонони азиз, кушед то ба қадри ҳамдигар ҳангоми бо ҳам будан бирасед.
